Πέμπτη 29 Σεπτεμβρίου 2022
Μουσείο Τηλεπικοινωνιών Ομίλου ΟΤΕ: Ξενάγηση στην αθέατη πλευρά των τηλεπικοινωνιών (vid)
#ΟΤΕ #museum #otemuseum #Μουσείο Τηλεπικοινωνιών Ομίλου ΟΤΕ #otegroupmuseum Οι συλλογές του Μουσείου Tηλεπικοινωνιών Ομίλου ΟΤΕ περιλαμβάνουν πάνω από 4.000 αντικείμενα και 27.000 αρχειακό υλικό, όπως χάρτες, τηλεγραφήματα, φωτογραφίες και σπάνιο οπτικοακουστικό υλικό
Κυριακή 25 Σεπτεμβρίου 2022
Ο κρυμμένος Παράδεισος στα βουνά της Ηπείρου
Ο κρυμμένος Παράδεισος στα βουνά της Ηπείρου
14 Σεπτεμβρίου 2017
Δύσκολο το φετινό καλοκαίρι. Πολύ δουλειά και ξαφνική, μ΄έβγαλε εκτός προγράμματος διακοπών, με εξαίρεση κάτι μονοήμερες εξορμήσεις στη θάλασσα κι αυτές ελάχιστες. Όμως πέρα από την κούραση, μου άφησε μια γλυκιά ικανοποίηση γιατί ό,τι έκανα ήταν καινούριο για μένα και πολύ δημιουργικό καθώς αφορούσε την δημιουργία καινούριων συνταγών για σάντουιτς και σαλάτες σε αλυσίδα μαγαζιών της Θεσσαλονίκης, εκπαίδευση του προσωπικού τους αλλά και δική μου θα έλεγα σε καινούριο αντικείμενο. Αμέσως μετά ανέλαβα την κουζίνα ενός πολύ αγαπημένου μου μαγαζιού για ένα μήνα μέχρι να γυρίσει το προσωπικό από τις άδειες, τι σου είναι το καλοκαίρι, σαν νεράκι κύλισε. Όταν λοιπόν μου έγινε η πρόταση να επισκεφτώ ένα κτήμα με ξενώνες στην Ήπειρο, φυσικά και δέχτηκα γιατί η ανάγκη για ξεκούραση και απομόνωση ήταν επιτακτική. Κι εδώ ξεκινά μια από τις πιο όμορφες και δυνατές εμπειρίες της ζωής μου…
Οι πληροφορίες μου συγκεχυμένες, για κάτι καλύβες μου είχαν πει μέσα σ΄έναν ξενώνα, για κάτι κατσικάκια σε στάνες, αλλά και για την Κατερίνα που έφτιαχνε αυθεντική Ηπειρώτικη πίτα, να γλείφεις τα δαχτυλάκια σου καθώς και την αδερφή της την Άννα που έφτιαχνε μια κουρκουτόπιτα ανεπανάληπτη. Οκέι, φύγαμε λοιπόν! Αν αναρωτιέστε πώς φτάνει κανείς σ΄αυτό το κτήμα, τα πράγματα είναι απλά. Όταν πια έχεις απομακρυνθεί αρκετά από τον πολιτισμό, στρίβεις από τον κεντρικό δρόμο και προχωράς αρκετή ώρα μέσα στα βουνά παράλληλα με την κορυφογραμμή που μας χωρίζει από την Αλβανία. Ακριβώς μόλις αρχίσεις να ψιλιάζεσαι ότι έχεις πέσει θύμα απαγωγής, τότε βρίσκεσαι στην τελική ευθεία για το κτήμα…
Φτάσαμε και περάσαμε την πύλη… Στην πλαγιά του βουνού μέσα στην άγρια ομορφιά του τοπίου, πετρόκτιστα κτίσματα, με το σπίτι του ιδιοκτήτη να δεσπόζει στο κέντρο, ψηλό και επιβλητικό σαν φάρος που επιβλέπει τον περιβάλλοντα χώρο. Κτήρια που λειτουργούν ως ξενώνες, δρομάκια, καμάρες, στοές, γεφυράκια που ενώνουν τα κτήρια, τα πάντα φτιαγμένα με πέτρα, δημιουργούν μια ατμόσφαιρα μεσαιωνική κι έτσι έχεις έντονα την αίσθηση πως μπήκες σε κάστρο. Το πώς έγιναν όλα αυτά στην άκρη του κόσμου είναι μια ιστορία που μοιάζει με παραμύθι ή σαν ταινία ή ακόμα και σαν μυθιστόρημα που διαβάζουμε το καλοκαίρι στην ξαπλώστρα για να ονειρευτούμε πράγματα που δεν θα ζήσουμε ποτέ. Κι εγώ βάλθηκα να σας την πω…
Ο Χριστόφορος Κωσταράς που οι συγγενείς και οι φίλοι φωνάζουν Φόρη, το όγδοο παιδί ανάμεσα σε εννιά αδέρφια γεννήθηκε στο Δολό, ένα φτωχό και απομακρυσμένο χωριό της Ηπείρου. Από πολύ νωρίς, από τα 13 του μόλις χρόνια ξεκίνησε να παλεύει στην ζωή και καθώς ενηλικιώνεται εξελίσσεται σε έναν πετυχημένο επιχειρηματία που όμως στο βάθος του μυαλού του έχει ένα κρυφό όνειρο. Να γυρίσει πίσω και να ζήσει στο χωριό του. Το΄πε και το΄κανε κι εκεί γύρω στα 40 του χρόνια πουλάει τα πάντα και γυρίζει πίσω. Φτιάχνει αυτήν την περιβόητη αχυρένια καλύβα που μου έλεγαν. Μια καλύβα που βρίσκεται σε περίοπτη θέση αυτή τη στιγμή και που τον φιλοξένησε τον πρώτο καιρό. Όμως αυτό ήταν μόνο η αρχή. Ούτως ή άλλως κανείς δεν μπορεί να βασιστεί σε μια καλύβα από άχυρο. Υπάρχει κι ο κακός λύκος που ξέρει να φυσάει δυνατά…
Φτάνοντας σε έναν από τους ξενώνες, αυτόν που μου παραχώρησαν για να μείνω…
Εσωτερικό του ξενώνα, κουζίνα και τραπεζαρία…
Λεπτομέρειες από το εσωτερικό και μία από τις κρεβατοκάμαρες, η δική μου…
Ξεκινάει να χτίζει τους ξενώνες πέτρα πέτρα. Κάθε ξενώνας αποτελείται από 3 επίπεδα. Χώρος υποδοχής, τραπεζαρία και κουζίνα στο ισόγειο, σαλόνι στον πρώτο όροφο και κρεβατοκάμαρες στον δεύτερο. Εν τω μεταξύ γνωρίζει την Μαριάννα. Η κοπέλα είναι από την Αγγλία, ένα μπιμπελό με καταγάλανα μάτια στην εμφάνιση αλλά συγχρόνως, σαν προσωπικότητα, μία έξυπνη και δυναμική επιχειρηματίας. Ένας δυνατός έρωτας γεννιέται που καταλήγει σ΄έναν ευτυχισμένο γάμο. Η Μαριάννα μοιράζεται με τον Φόρη το ίδιο όραμα και μαζί πλέον συνεχίζουν να στήνουν τον δικό τους παράδεισο…
Στην είσοδο του τυροκομείου εντυπωσιάζει ένας μεγάλος καθρέφτης, φωτάκια αναμμένα παντού, οι διακοσμητικές λεπτομέρειες καταπληκτικές…
Στα χρόνια που ακολουθούν φτιάχνουν στάνες που αυτή τη στιγμή φιλοξενούν γύρω στα 700 πρόβατα και κατσίκια εκλεκτής ράτσας έτσι ώστε παίρνουν υψηλής ποιότητας γάλα. Φτιάχνουν τυροκομείο όπου πλέον εκτός από γνωστά τυριά όπως φέτα, κασέρι, μυζήθρα, ανθότυρο φτιάχνουν και άλλα απίθανα που πρώτη φορά δοκίμασα όπως η σιλίρα που είναι κάτι μεταξύ γιαουρτιού, φέτας και ανθότυρου, είναι κατάλληλο για άλειμμα και σηκώνει πολύ τσίπουρο! Ακόμη φτιάχνουν το δικό τους βούτυρο και γιαούρτι υψηλής ποιότητας και εξαιρετικής νοστιμιάς…
Μέσα σ΄ένα τόσο όμορφο παραμύθι δεν θα μπορούσαν να λείπουν οι αμπελώνες. Έτσι, στήθηκε και το οινοποιείο όπου σήμερα παρασκευάζονται ποικίλα και εξαιρετικά κρασιά και φυσικά τσίπουρο το οποίο τίμησα δεόντως όλες τις μέρες. Όσο για το κελάρι δεν έχω λόγια. Στοές μεσαιωνικές, πετρόκτιστες, με χαμηλές καμάρες όπου πρέπει να σκύβεις για να περάσεις, ξύλινες βαριές πόρτες με το απαραίτητο τρίξιμο, μεταλλικές αμπάρες και μάνταλα με βαρύ, υπόκωφο αντίλαλο, σε βάζουν στο κλίμα μιας άλλης εποχής και τροφοδοτούν την φαντασία σου με μυστήριο…
Εκτός όμως από τα προϊόντα που παράγονται στο τυροκομείο και στο οινοποιείο, στο κτήμα παράγονται και διάφορα άλλα προϊόντα. Λαχανικά, φρούτα, όσπρια, τραχανάς, μέλι, σάλτσες, μαρμελάδες, μια μεγάλη ποικιλία από βότανα και μυρωδικά και κάπου πήρε και το μάτι μου ένα μηχάνημα όπου αποξηραίνουν πιπεριές καυτερές.
Όσο για ό,τι φάγαμε και ό,τι ήπιαμε, η νοστιμιά και τα αρώματα ανεπανάληπτα. Όπως και το κάψιμο που είχαν αυτά τα τρομερά πιπεράκια, ακόμα κλαίω… Το άσπρο τυρί που μοιάζει με χτυπητή ή τυροκαυτερή είναι η σιλίρα και είναι πεντανόστιμο! Όσο για το ψωμί, ένα θα σας πω. Η θέση της κανάτας δεν είναι τυχαίο γεγονός. Είναι για να αντιληφθείτε το μέγεθος που έχει το καρβέλι…!!!
Για αρκετά χρόνια το κτήμα ήταν ανοιχτό στον κόσμο, με υπαίθριο μπαρ όπου φιλοξενούσε την νεολαία της γύρω περιοχής. Ακόμη, μπορούσες να απολαύσεις λουκούλεια γεύματα με τα προϊόντα του κτήματος, σούβλες, φαγητά και πίτες ψημένα στους ξυλόφουρνους. Σήμερα πια, στους ξενώνες φιλοξενούνται υψηλοί καλεσμένοι από τον πολιτικό και επιχειρηματικό κλάδο, σε συνεννόηση με τον ιδιοκτήτη καθώς και άλλοι επώνυμοι όπου πηγαίνουν εκεί για να απομονωθούν από τα φώτα της δημοσιότητας, να απολαύσουν ηρεμία, οξυγόνο, καλό φαγητό, υπέροχο περιβάλλον και να γεμίσουν τις μπαταρίες τους…
Στο χώρο υπάρχει και αίθουσα συνεδριάσεων που παρ΄όλη την παραδοσιακή αισθητική που ακολουθεί το πνεύμα του χώρου, είναι οργανωμένη με όλα τα σύγχρονα οπτικοακουστικά μέσα για συνεδριάσεις που γίνονται κεκλεισμένων των θυρών από ομάδες επιστημόνων και όχι μόνο. Δίπλα ακριβώς υπάρχει εργαστήριο ψηφιδωτών γιατί δεν φτάνει τόσο δουλειά, να μην έχει κι ένα χόμπι ο ιδιοκτήτης? Φτιάχνει λοιπόν υπέροχα ψηφιδωτά τα οποία στολίζουν διάφορα σημεία των κτηρίων αλλά και επίπλων που βρίσκονται στο χώρο…
Πάνω από το κτήμα στην πλαγιά απλώνεται το χωριό. Το χωριό πλέον έχει ερημώσει. Οι κάτοικοί του έχουν διασκορπιστεί σ΄όλες τις ηπείρους. Αυτή τη στιγμή στο χωριό ζουν 10 άνθρωποι, ανάμεσα στους οποίους είναι ένας αδερφός και δύο αδερφές του Φόρη, η Κατερίνα και η Άννα που μας τρέλαναν με τις πίτες τους. Όμως δεν θα αντικρίσετε ούτε εγκατάλειψη ούτε παρακμή. Περπατώντας στα άδεια καλντερίμια του δεν μπορείς να πιστέψεις ότι το χωριό είναι ακατοίκητο. Έχεις την αίσθηση πως κάποια δύναμη κατάφερε να κοιμίσει όλους τους κατοίκους, ότι πίσω από τα κλειστά παραθυρόφυλλα και τις σφαλισμένες πόρτες, βρίσκονται στα κρεβάτια τους σε νάρκη. Ίσως κάπου εκεί να βρίσκεται κάποιος μαρμαρωμένος βασιλιάς που περιμένει το μαγικό ξόρκι για να σηκωθεί να τραβήξει το σπαθί του και τι άλλο… να ξεκινήσει ένα γλέντι τρικούβερτο, να ξεχυθούν οι άνθρωποι από τις αυλές τους στην πλατεία του χωριού, να αντιλαλήσουν τα βουνά από τα ηπειρώτικα κλαρίνα, να ανεμίσουν τα μαντήλια σ΄ένα λεβέντικο τσάμικο…
Στην παλιά εκκλησία με τις τοξοτές καμάρες, τις χαμηλές πόρτες και τα παραθύρια, η βαριά καμπάνα δεσπόζει στο χώρο ακούνητη και παγωμένη. Περιμένει κι αυτή υπομονετικά την ώρα που θα ξανασημάνει. Περιμένει την ώρα που θα ηχήσει χαρούμενη και θα αντιλαλήσουν τα βουνά τριγύρω, την ώρα που οι ψαλτάδες με κατάνυξη θα ψάλλουν το χριστός ανέστη και δεν θα σταματάνε μέχρι να αναστηθούν τα πάντα και το προαύλιο να γεμίσει από τους ξενιτεμένους. Στο σχολείο η βαριά ξύλινη πόρτα, κλειστή και οι κούνιες ακίνητες. Παρ΄όλα αυτά, τα γέλια και τα τρεχάματα από τα πιτσιρίκια, αντηχούν παντού και γεμίζουν τον χώρο. Νιώθω πως η φαντασία μου καλπάζει και συνεχίζω την περιήγησή μου στο έρημο χωριό με την κάμερα κρεμασμένη στο λαιμό μου να φωτογραφίζω και να βιντεοσκοπώ με μεγάλο ενθουσιασμό…
Στέκομαι πια στο πιο ψηλό σημείο και φωτογραφίζω την σημαία που ανεμίζει μπροστά μου περήφανη, στα πόδια μου απλώνεται το χωριό, απέναντι το βουνό που μας χωρίζει από την Αλβανία όταν ο άνεμος δυναμώνει και μου ανακατεύει τα μαλλιά. Στα αυτιά μου φτάνει το θρόισμα των ξεραμένων φύλλων που αρχίζουν να στριφογυρνάνε στα δρομάκια. Δεν ξέρω αν αυτό που νιώθω γύρω μου είναι αέρας ή αερικά. Το μόνο σίγουρο είναι ότι πλησιάζει καταιγίδα κι έτσι καθώς ο ουρανός γεμίζει μαύρα σύννεφα και οι πρώτες σταγόνες πέφτουν στο πρόσωπό μου, εγώ τρέχω να μαζέψω την τσάντα μου που την παράτησα στην πλατεία του χωριού, πάνω σ΄ένα τραπεζάκι του έρημου καφενείου και να γυρίσω στο κτήμα…
Για καλή μου τύχη έβρεξε πολύ οπότε το βράδυ δεν μπορούσαμε να φάμε στην τραπεζαρία που συνήθως τρώγαμε και πίναμε τα τσιπουράκια μας κάτω από τα μεγάλα δέντρα. Έτσι ο οικοδεσπότης μας, έστρωσε τραπέζι μέσα στην καλύβα που καημό μεγάλο είχα να μπω και να κάτσω εκεί μέσα. Μέσα σ΄αυτό τον αχυρένιο θόλο, ήπιαμε το τελευταίο κρασάκι και η κουβέντα μας παρέσυρε μέχρι τις πρώτες πρωινές ώρες. Το πρωί φεύγαμε…
Πρέπει να ομολογήσω πως τόσες μέρες μετά την επιστροφή μου κι ακόμη δεν μπορώ να εγκλιματιστώ στην αγαπημένη μου Θεσσαλονίκη. Είμαι ακόμη παγιδευμένη σε μια άλλη διάσταση, παράλληλη με αυτήν που ζούμε, μία διάσταση ηρεμίας και γαλήνης. Κι αυτό γιατί εκεί δεν μπορείς να κουβαλήσεις άγχος, μιζέρια, κακία και μικρότητες. Μόνο αγάπη κι αυτήν σε κιβώτιο με ένδειξη FRAGILE, σαν κάτι εύθραυστο και πολύτιμο…
Όσο για τις πίτες που φτιάξαμε παρακαλώ περάστε από εδώ για την συνταγή της αυθεντικής ηπειρώτικης τυρόπιτας που συνοδεύεται από βίντεο για την τεχνική και από εδώ για την κουρκουτόπιτα. Σας περιμένω να τα πούμε εκεί…
https://cookeatup.com/blogposts/o-krymmenos-paradisos-sta-vouna-tis-ipirou/
Παρασκευή 23 Σεπτεμβρίου 2022
Πέτρες, βότσαλα, άμμος, νερό: Η ιστορία των προτεραιοτήτων
.
Το να θέτουμε προτεραιότητες με αποτελεσματικό τρόπο απαιτεί ψυχραιμία, καλή ανάλυση των δεδομένων και μακροπρόθεσμο σχεδιασμό. Υπάρχει μια ιστορία που αξιοποιούμε στην εκπαίδευση για να στοχαστούμε πάνω στον τρόπο που θέτουμε προτεραιότητες στη ζωή μας και αν αυτός μας βοηθά να πετυχαίνουμε τους σημαντικούς στόχους μας.Η ιστορία λέγεται “Πέτρες, Βότσαλα, Άμμος, Νερό” και έχει ως εξής…
“Μια μέρα, ένας καθηγητής φιλοσοφίας μπήκε στο αμφιθέατρο του Πανεπιστημίου για να κάνει το μάθημά του, έχοντας φέρει όμως μαζί του ορισμένα ιδιαίτερα αντικείμενα.
Όταν ξεκίνησε λοιπόν το μάθημα, πήρε μια ευρύχωρη άδεια γυάλα και τη γέμισε με μεγαλες πέτρες, χωρίς να εξηγεί γιατί το κάνει. Ρώτησε τους φοιτητές αν ήταν γεμάτη. Εκείνοι συμφώνησαν πως ήταν.
Τότε λοιπόν, ο καθηγητής πήρε ένα κουτί με βότσαλα και το άδειασε μέσα στη γυάλα. Την ταρακούνησε ελαφρά. Τα βότσαλα, κύλησαν ανάμεσα στις μεγάλες πέτρες. Ρώτησε πάλι τους φοιτητές αν η γυάλα ήταν γεμάτη. Συμφώνησαν πως ήταν.
Ο καθηγητής πήρε ένα κουτί γεμάτο άμμο και το άδειασε στη γυάλα. Η άμμος γέμισε όσο κενό είχε απομείνει. Τότε, ρώτησε ξανά αν η γυάλα ήταν γεμάτη. Οι φοιτητές απάντησαν με μια φωνή – ναι.
Ο καθηγητής λοιπόν πήρε ένα ποτήρι νερό και το έχυσε μέσα στη γυάλα. Οι φοιτητές γέλασαν.
Τώρα, είπε ο καθηγητής, καθώς τα γέλια χαμήλωναν, θα ήθελα να παρομοιάσετε τη γυάλα με τη ζωή σας.
Οι μεγάλες πέτρες είναι τα σημαντικά πράγματα: η οικογένειά σας, ο σύντροφός σας, τα παιδιά σας, οι φίλοι σας, τα όνειρά σας. Πράγματα που – εάν χάνατε όλα τα υπόλοιπα και σας έμεναν αυτά – η ζωή σας θα ήταν γεμάτη.
Τα βότσαλα είναι τα επόμενα πράγματα που έχουν σημασία, όπως για παράδειγμα, η δουλειά σας, το σπίτι σας, το αυτοκίνητό σας.
Η άμμος είναι τα πολύ μικρά πράγματα. Και το νερό, εδώ αντιπροσωπεύει όλα τα ασήμαντα μικροζητήματα που αφήνουμε να μπαίνουν στο πρόγραμμά μας – χωρίς να είναι απαραίτητα – και το συμπιέζουν. Μαζί και εμάς…
Ένας ανυπόμονος φοιτητής πήρε τον λόγο και είπε: Το θέμα δηλαδή είναι ότι, όσο γεμάτο και αν είναι το πρόγραμμά μας, εαν προσπαθήσουμε πραγματικά, θα βρούμε χώρο και χρόνο να χωρέσουμε και άλλα πράγματα;
Οχι, απάντησε ο καθηγητής. Αυτό που μπορούμε να διδαχθούμε το εξής:
Εάν βάλουμε πρώτα το νερό και την άμμο στη γυάλα, δεν υπάρχει χώρος για τα βότσαλα και τις μεγάλες πέτρες. Το ίδιο συμβαίνει και στη ζωή μας. Εάν ξοδέψουμε όλο το χρόνο και την ενέργειά μας στα μικρά πράγματα, δεν θα χωρέσουν τα μεγάλα και σημαντικά “συστατικά”…
Πρέπει να δίνουμε σημασία σε αυτά που συμβάλλουν στην ευτυχία μας.
Να ερωτευόμαστε.
Να περνάμε χρόνο με τους φίλους μας.
Να βγάζουμε τον σύντροφό μας για δείπνο.
Πάντα θα υπάρχει χρόνος για να πάμε στη δουλειά, να πάμε γυμναστήριο, να κάνουμε ένα πάρτυ, να καθαρίσουμε το αυτοκίνητο.
Φροντίστε τις “μεγάλες πέτρες” πρώτα και μετά τα βότσαλα. Θέστε προτεραιότητες. Τα υπόλοιπα είναι άμμος και νερό.”
Αυτή η ιστορία, λοιπόν, μας θυμίζει πως οι γρήγοροι ρυθμοί της καθημερινότητας, συχνά μας κάνουν να αντιδρούμε στις διάφορες πιέσεις, παρά να δρούμε συνειδητά και ψύχραιμα για να οργανώσουμε τον χρόνο και τους στόχους μας.
Τείνουμε να μπερδεύουμε τα σημαντικά με τα επείγοντα, με αποτέλεσμα να ξεχνούμε τι πραγματικά δίνει νόημα στη ζωή μας. Ασχολούμαστε με “άμμο” ενώ υπάρχουν “μεγάλες πέτρες” που περιμένουν υπομονετικά να εκτιμήσουμε την αξία τους και να τις θέσουμε ως πρώτες προτεραιότητες.
Και – ευτυχώς – όλα είναι θέμα απόφασης και επιλογής.
Εμείς επιλέγουμε τι θα βάλουμε πρώτα μέσα στη γυάλα και τι μετά. Είναι στο χέρι μας να διαχειριστούμε τις προτεραιότητές μας με σοφία, ώστε όταν κάποια στιγμή θα κοιτάξουμε πίσω, να μη δούμε μια γυάλα γεμάτη με άμμο και νερό…
Όπως έχει διατυπώσει και ο Michael Altshuler:
“Τα άσχημα νέα είναι ότι ο χρόνος πετά…
Τα καλά νέα είναι ότι εσύ πιλοτάρεις!”
Πατώντας πάνω στο Harvard Business Review μπορείτε να διαβάσετε γιατί πρέπει να φροντίζουμε τις προτεραιότητές μας πριν αναλάβει να τις διευθετήσει κάποιος άλλος για εμάς.
https://www.gametree.gr/2015/11/16/rocks-pebbles-sand-story-proteraiotites/
Τετάρτη 21 Σεπτεμβρίου 2022
Σάββατο 17 Σεπτεμβρίου 2022
Παρασκευή 16 Σεπτεμβρίου 2022
#Vostiniotis_Taxidia
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
-
. . Τα «παλιά τα χρόνια» ακούγαμε για την «Ευρώπη των λαών» ή την «Ευρώπη των μονοπωλίων», ανάλογα με το πως αντιμετώπιζε ο καθένας την ΕΟΚ ...
