Πως να καθαρίσετε εύκολα ένα ρόδι

Η ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΗ ΑΞΙΑ ΤΟΥ ΕΠΟΥΣ ΤΟΥ ’40. ( Ένα μνημόσυνο για τα μαρτυρικά χωριά της Ηπείρου)

(«Πορεία για μέρη όπου δεν είχε καθημερινές και σκόλες»)
Γράφει ο Χρίστος Α. Τούμπουρος
«Μην ανοίξεις την πόρτα. Ας χτυπάει το καλοκαίρι.
Το φεγγάρι είναι το κράνος του γερμανού φαντάρου.
Αμπαρώσου καλά- βάλε χοντρό στρατσόχαρτο στα τζάμια.
Μονάχα οι νεκροί έχουν το ελεύθερο να κυκλοφορούν
στους δρόμους –άκου το βήμα τους…
μη βρίσκοντας ύπνο και τάφο σε τούτο τον καιρό, μη βρίσκοντας
λίγο τόπο δικό τους μια μπουκιά ψωμί μια μικρή θύμηση»
Γιάννης Ρίτσος


28η Οκτώβρη 1940. Ο ελληνικός λαός όρθωσε το ανάστημά του ενάντια στην ιμπεριαλιστική εισβολή του ιταλικού φασισμού.
Στις 3 το πρωί ο Ιταλός Πρέσβης Ε. Γκράτσι επιδίδει στον Έλληνα δικτάτορα Ι. Μεταξά τηλεγραφική διακοίνωση, με την οποία η φασιστική κυβέρνηση της Ιταλίας, που βρισκόταν σε εμπόλεμη κατάσταση με την Βρετανία, απαιτούσε -ως «έμπρακτη» απόδειξη της ουδετερότητας της Ελλάδας- να της επιτραπεί να καταλάβει στρατιωτικά θέσεις στρατηγικής σημασίας επί ελληνικού εδάφους. Η επίδοση του τελεσιγράφου ήταν ουσιαστικά μια τυπική υπόθεση, δεδομένου ότι οι απαιτήσεις της ιταλικής πλευράς ήταν εξωφρενικές, αόριστα διατυπωμένες, ενώ έδιναν περιθώριο μόλις 3 ωρών για την αποδοχή ή την απόρριψή τους. Η επίθεση ήταν προαποφασισμένη. Αυτό εξηγεί και την αντίδραση του Μεταξά, ο οποίος δεν έκανε τίποτε άλλο από το να αναγνωρίσει την κατάσταση: «Alors, c’est la guerre» [σ.σ. ώστε έχουμε πόλεμο]» ήταν η απάντηση που έδωσε στον Ιταλό Πρέσβη. Κι έτσι άρχισε ο ελληνοϊταλικός πόλεμος.

(Μήτε υπολόγιζαν κούραση και χιόνια)
Ο Ελληνοϊταλικός πόλεμος διακρίνεται σε τρεις βασικές περιόδους. Κατά την πρώτη (28 Οκτωβρίου – 13 Νοεμβρίου 1940) οι ελληνικές δυνάμεις αντιμετωπίζουν την επίθεση του ιταλού εισβολέα «αμυνόμενοι του πατρίου εδάφους». Κατά τη δεύτερη (14 Νοεμβρίου – 28 Δεκεμβρίου) ο ελληνικός στρατός εξαπολύει μεγάλη επίθεση κατά των Ιταλών με αποτέλεσμα να διεισδύσει βαθιά στο έδαφος της Β. Ηπείρου και να καταλάβει μια σειρά από σημαντικές πόλεις. Στο βόρειο τομέα ο ελληνικός στρατός καταλαμβάνει την Κορυτσά (21 Νοεμβρίου). Τη Μοσχόπουλη (29 Νοεμβρίου), το Πόγραδετς (30 Νοεμβρίου). Στον κεντρικό τομέα ο ελληνικός στρατός εξουδετερώνει μία μεραρχία αλπινιστών και στις 9 Δεκεμβρίου καταλαμβάνει το Αργυρόκαστρο. Στον παραλιακό τομέα, όπου οι Ιταλοί είχαν στην αρχή κατορθώσει να διεισδύσουν σε μεγάλο μέρος στο ελληνικό έδαφος, υποχρεώνονται να εκκενώσουν την κοιλάδα του Καλαμά και στις 6 Δεκεμβρίου ο ελληνικός στρατός εισέρχεται στους Αγίους Σαράντα. Στο τέλος του χρόνου οι Ιταλοί βρίσκονται απωθημένοι 60 χιλιόμετρα πέρα από τα αλβανικά σύνορα. Κατά την τρίτη περίοδο (29 Δεκεμβρίου – 5 Απριλίου) οι Έλληνες συνεχίζουν την προέλασή τους βαθιά στο αλβανικό έδαφος και συντρίβουν τη σφοδρή «εαρινή επίθεση» των Ιταλών, την οποία παρακολουθούσε ο ίδιος ο Μουσολίνι. Σε διάστημα έξι μηνών οι Ιταλοί υφίστανται βαριές ήττες. Δεκαέξι ελληνικές μεραρχίες ακινητοποιούν στην Αλβανία είκοσι επτά ιταλικές, με εξοπλισμό πολύ ανώτερο από τον ελληνικό.

(«Τη χαρά μου πατήσανε και στην πέτρα μέσα την κλείσανε»)
Εκεί στα ηπειρώτικα βουνά, στα βουνά της Πίνδου οι Έλληνες αγωνιστές «έγραψαν» αμέτρητες σελίδες δόξας και ηρωικού μεγαλείου.
"[...] Νύχτα πάνω στη νύχτα βαδίζαμε ασταμάτητα, ένας πίσω απ’ τον άλλο, ίδια τυφλοί.
Με κόπο ξεκολλώντας το ποδάρι από τη λάσπη, όπου, φορές, εκαταβούλιαζε ίσαμε το γόνατο. Επειδή το πιο συχνά ψιχάλιζε στους δρόμους έξω, καθώς μες στην ψυχή μας.
Και τις λίγες φορές όπου κάναμε στάση να ξεκουραστούμε, μήτε που αλλάζαμε κουβέντα, μονάχα σοβαροί και αμίλητοι, φέγγοντας μ’ ένα μικρό δαδί, μία μία εμοιραζόμασταν τη σταφίδα"."Η πορεία προς το Μέτωπο", "Άξιον εστί" του Οδ.Ελύτη
Κι ακολούθησαν οι εισβολείς και κατέσκαψαν τα χωριά, και έκαψαν και σκότωσαν… Επιχείρησαν, μα δεν μπόρεσαν να ατιμάσουν την εθνική μας συνείδηση …
Γιατί αυτή η συνείδηση στοιχειωμένη και θεμελιωμένη σ’ όλη την ιστορική πορεία του Έλληνα αποτυπώθηκε στον αγώνα του, στην ηρωική ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ κατά των κατακτητών και εντυπώθηκε, στην συνείδηση της ανθρωπότητας, στα μαρτυρικά χωριά της Ηπείρου.



(«Μήτε υπολόγιζαν κούραση, βουνά και χιόνια»)
Τα μαρτυρικά χωριά της Ηπείρου
«Εδώ σωπαίνουν τα πουλιά //σωπαίνουν κι οι καμπάνες
σωπαίνει κι ο πικρός Ρωμιός// μαζί με τους νεκρούς του
Και άπα στην πέτρα τής σιωπής// τα νύχια του ακονίζει
μονάχος κι αβοήθητος// της λευτεριάς ταμένος»


Στα μαρτυρικά χωριά της Ηπείρου !
Τόπος ιερός, εδώ όπου σταυρώθηκε η Ελλάδα.
Εδώ, όπου σκάφτηκαν τάφοι και στους τάφους δε χωρούσαν οι λεβέντες, καθώς δεν χωρά στα σπλάχνα τόσος πόνος.
Εδώ, όπου κραυγές σταυρωμένες σε μια αιωνιότητα διατυμπανούν μ’ ένα αδιόρατο, αλλά νικηφόρο χαμόγελο στα χείλη, αυτή την ακατάνυκτη αξιοπρέπεια:
Για να διατηρηθεί το σιγαλό, βιολετί, καρδιοχτύπι του ηλιοβασιλέματος και να κρατήσει τη ζωή ακέραιη, άσπιλη και αμόλυντη.
Νικηφόρα και περήφανη.
Κι ολάκερη η Ήπειρος ένας Επιτάφιος μ' όλα του τα κεριά σβησμένα.
Τα μαρτυρικά χωριά της Ηπείρου
Μια παρακαταθήκη ελευθερίας, αξιοπρέπειας και διδαχής:
Καμιά ταπείνωση δεν είναι εκεί, όπου η ζωή ζητάει να ζήσει.
Και οι νεκροί ακόμα και σήμερα
Γυρεύουν το ψωμί που δε φάγανε
Γυρεύουν τον ήλιο που τους κλέψανε
Γυρεύουν τη ζωή που τους κόψανε
Εδώ στην Ήπειρο
Στη Γερμανοφωτοκαμένη Ήπειρο.
Γη φτενή, χώμα λίγο. Περισσεύουν τα τσόκαλα. Και οι κοφτερίδες σκίζουν τα αγριοπόδαρα.
Εδώ στην Ήπειρο
" 'Εκαψαν τον τόπο
σκότωσαν τον κόσμο
ορφάνεψαν τις οικογένειες
αλλά δεν λύγισαν τις καρδιές..." Κώστας Μπαλάφας
Αυτή είναι η Ήπειρος
Φτενά χωράφια κρατημένα σε πεζούλια
κι άπιαστες γίδες που κρεμιούνται σε γκρεμνούς,
ετούτ’ είν’ η πατρίδα μας• μα η πούλια
δε λάμπει πιο καθάρια σ’ άλλους ουρανούς. Γ. Κοτζιούλας
Εδώ, όπου το αίμα έτρεξε πάνω στο χιόνι.
Κόκκινα ποτάμια κατέβηκαν απ’ τα βουνά.
Κι ο θάνατος περπατούσε μες στη λάσπη.
Απάνω στην πεσμένη πόρτα του καλοκαιριού
κουβάλαγαν τους πεθαμένους
κι άφησαν
Ερημωμένα χωριά, ξεροπόταμα σε μια ανελέητη κατεβασιά βομβών και καταστροφών.
Βομβαρδισμένα χωριά, σπίτια, εκκλησιές κι ανθρώπινη ψυχή.
Ένας άσπρος άνεμος σφυρίζει ακόμα
Κι αντίς για στάχυα θερίζει ανθρώπινες ζωές
Κι αντίς καμπάνες απ' τον όρθρο ως το σπερνό, ντουφεκιές ακούγονται.



(«μα τραχύ το μάγουλο έθεσα στο τραχύτερο της πέτρας»)
Για τους μεγάλους, για τους ελεύθερους, για τους γενναίους, τους δυνατούς,
Αρμόζουν τα λόγια τα μεγάλα, τα ελεύθερα, τα γενναία, τα δυνατά.
ΟΜΩΣ
«κάποτε στους πολέμους πρέπει να πάψουν να υπάρχουν μόνο θύματα. Κάποτε θα πρέπει και τα θύματα να δικαιώνονται και οι θύτες να πληρώνουν για τις πράξεις τους».
Κι αυτό ισχύει ΑΠΟΛΥΤΑ για τους σημερινούς ΔΗΘΕΝ «σπλαχνικούς εταίρους μας» και τους τότε βάρβαρους κι αιμοσταγείς κατακτητές μας.
Ό,τι γράφτηκε με αίμα ...
δε σβήνει με βρώμικο μελάνι !
Γιατί, ας το πάρουν όλοι χαμπάρι:
Πάντα νικάει το δίκιο!
Μια μέρα θα νικήσει ο άνθρωπος.
Μια μέρα η λευτεριά θα νικήσει τον πόλεμο.
Μια μέρα θα νικήσουμε για πάντα.
Και όλοι οι Έλληνες ανάβουμε, ταπεινά, το κεράκι μας κι αποτίουμε φόρο τιμής: Κομμένο Άρτας, Κρυοπηγή Πρεβέζης, Παραμυθιά Θεσπρωτίας, Λιγκιάδες Ιωαννίνων, Κεράσοβο, Κεφαλόβρυσο, Μουσιωτίτσα, Γρεβενίτη, είναι μόνο μερικά από τα 185 ηπειρώτικα χωριά, που γνώρισαν την εκδικητική μανία των κατακτητών. 12.500 κατεστραμμένες οικίες, ανυπολόγιστες ζημιές στην οικονομία, 2.000 εκτελεσθέντες και χιλιάδες άλλοι εκτοπισμένοι σε στρατόπεδα συγκέντρωσης.

Παράλληλα κάνουμε ένα αληθινό συλλείτουργο ψυχών - οδηγών εθνικής επιβίωσης, ιεραποστόλων οικουμενικών αξιών και πανανθρώπινων μηνυμάτων και διδαγμάτων ανθρωπισμού και ελπίδας.
Ελπίδα για μια ζωή ειρηνική, αξιοπρεπή, χωρίς να πλανάται πουθενά ο φασισμός, σε όποια παλιά ή και νεότευκτη μορφή μπορεί να εξυφαίνεται.
Για να βασιλεύσει κάποτε το δίκαιο.
Κι αυτοί οι ήρωες το δίκαιο της πατρίδας τους υπηρέτησαν. Αυτό που αιώνες θεμελιώθηκε στο είναι μας και ρέει στο αίμα μας.
Το δίκαιο που φωνή δεν έχει, αλλά ακούγεται στους γκρεμούς και στα φαράγγια των Ηπειρώτικων βουνών, στα λημέρια της κλεφτουριάς και στα απόσκια της ηπειρώτικης αντρειοσύνης. Εκεί όπου λιπάστηκε με τα σώματα αγωνιστών και ποτίστηκε με τα δάκρυα μαυροφορεμένων γυναικών.

Αυτό το δίκαιο υπηρέτησαν.
Τι κι αν του έδωσαν πολλά ονόματα. Ένα είναι το δίκαιο. Αυτό που υπηρετεί τον άνθρωπο και όχι τα ανθρωπόμορφα φασιστοειδή.
Μολονότι έχουν μεσολαβήσει εβδομήντα και πλέον χρόνια από τη λήξη του πολέμου, οι προσδοκίες και τα οράματα, που ενέπνεαν τότε τον ελληνικό, λαό, δεν προβάλλουν πάντα απόμακρα. Η αναγωγή αυτών των προσδοκιών και των οραμάτων σε σταθερές αρχές και αξιόπιστες προτάσεις, καταξιωμένες μέσα από πικρές εμπειρίες και σκληρούς αγώνες, ήταν εύλογο να τους προσδώσει μεγαλύτερη διάρκεια.
Περισσότερο ο όρκος των Ηπειρωτών…
Κι ορκίστηκαν οι Ηπειρώτες
Άλλα δέντρα θα φυλλορροήσουν κι άλλα θα επιζήσουν.
Θα ξαναστράψει το μυαλό της ζωής
Θα καπνίσουν τα τζάκια στα χωριά
Τη ζωή που μας έδωσαν να ζήσουμε, θα τη ζήσουμε.
Χαμένοι μέσα στις μαύρες δάφνες σκοτωμού και του ξεριζωμού.
Κι ούτε λυπόμαστε τον συναγωνιστή που μοιράστηκε τη στέρησή μας που βύθισε τον ήλιο σαν κοράκι με μια ελπίδα.
Βρήκαμε τη στάχτη. Μένει να ξαναβρούμε τη ζωή μας. Και τη βρήκαν.
Όμορφα, ήσυχα, δημιουργικά. Ξεριζώνοντας από μέσα τους τον ρατσισμό που προάγει άμεσα τον φασισμό.
Γιατί ο ρατσισμός εμφυτεύεται και βλασταίνει μέσα μας. Τον ρατσισμό ποτίζει η ρητορική του μίσους και του αποκλεισμού και λιπαίνει η αντίληψη πως κινδυνεύει με αλλοίωση η ακεραιότητα και η καθαρότητα του ιθαγενούς πολιτισμού.
Όσο έχουμε απεμπολήσει αξίες και ιδανικά που υπηρετούν τον άνθρωπο και τις έχουμε αντικαταστήσει από τη ματαιοδοξία και τη μωροφιλοδοξία του «μοναδικού» και ως εκ τούτου «ανώτερου», τόσο θα καταγκρεμίζουμε τις γέφυρες που ενώνουν την αδελφοσύνη με την αξιοπρέπεια, τη διαφορετικότητα με την ισότητα.
Γιατί πώς να το κάνουμε; Δεν είμαστε όλοι ίδιοι και ούτε μπορούμε να είμαστε. Ίσοι οφείλουμε να είμαστε, δεν μπορούμε παρά να μην είμαστε, αν θέλουμε να καταξιώνουμε και να υπηρετούμε τη δομή του πολιτισμού και την υφή του ανθρωπισμού και της δημοκρατίας. Ίσοι ως προς τα ανθρώπινα δικαιώματα και τις ατομικές ελευθερίες. Το επιβάλλει το δίκιο του ανθρωπισμού και της ειρήνης. Το «βροντοφωνάζουν» τα μαρτυρικά χωριά της Ηπείρου.
«Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος,
Δεν θα πάψεις ούτε στιγμή ν’ αγωνίζεσαι για την ειρήνη και για το δίκαιο». (Τάσος Λειβαδίτης)
Η μάχη κατά του φασισμού και του ρατσισμού πρέπει να κυριαρχήσει στη ζωή μας. Το θέμα αφορά όλους μας.
«Πιο πέρα είναι ένα σπίτι που καίγεται κι ύστερα ένα άλλο, και
ύστερα το δικό σου». (Γιάννης Ρίτσος)
Κάθε αδιαφορία συνιστά ανακολουθία στην καταξίωση της ανθρώπινης προσωπικότητας σε μοναδική και ανεπανάληπτη αξία. Κάθε ανθρώπου. Όλων των ανθρώπων. Διαφορετικά θα επαληθευτεί ο ποιητής.
«Είναι η βαρβαρότητα. Τη βλέπω να ‘ρχεται μεταμφιεσμένη, κάτω από άνομες συμμαχίες και προσυμφωνημένες υποδουλώσεις. Δεν θα πρόκειται για τους φούρνους του Χίτλερ ίσως, αλλά για μεθοδευμένη και οιονεί επιστημονική καθυπόταξη του ανθρώπου. Για τον πλήρη εξευτελισμό του.
Για την ατίμωσή του». (Οδυσσέας Ελύτης)
Όσο κρατάμε στον κόρφο μας το θεριό του φασισμού, τόσο απομακρυνόμαστε από τα ιδανικά του Έλληνα και άλλο τόσο σκυλεύουμε πάνω στη διαχρονική αξία της θυσίας του στα κακοτράχαλα ηπειρώτικα βουνά που στέκουν σηματωροί της ελευθερίας και της πανανθρώπινης αξιοπρέπειας και της οικουμενικής διδαχής:
«Τον κόσμο αγκάλιασα και να / τον κόσμο εντός μου βάζω...».

Δείτε ένα βίντεο του Χρίστου Α. Τούμπουρου για το έπος του '40. (Οι περισσότερες φωτογραφίες δημοσιεύονται για πρώτη φορά)

Ένα παιδί απ’ τους Δρυμάδες θυμάται τον πόλεμο του ’40...

Alexandros Kahrimanis

6 ώρ.  · 

Ένα παιδί απ’ τους Δρυμάδες θυμάται τον πόλεμο του ’40...

Γράφει ο ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ ΔΕΜΟΣ*( Τον κο Δεμο είχα την Τιμή να τον Έχω Καθηγητή στην Ζωσιμαίας Σχολή)

Οι Δρυμάδες βρίσκονται σε απόσταση 500 μέτρων (ευθεία γραμμή) από τα ελληνοαλβανικά σύνορα, στους πρόποδες της Νεμέρτσικας. Αρχές Απριλίου 1939 έφθασε στο χωριό μια είδηση, που τάραξε την ήρεμη, ήσυχη και ειρηνική ζωή των χωριανών. Η Ιταλία αποβίβασε στρατεύματα στους Αγίους Σαράντα και στην Αυλώνα και κατέλαβε αμαχητί την Αλβανία. Αμέσως σχεδόν άρχισαν να συγκεντρώνονται ιταλικά στρατεύματα σε μικρή απόσταση από τα ελληνοαλβανικά σύνορα. Ήταν σαφές το μήνυμα για μελλοντική επίθεση της φασιστικής Ιταλίας εναντίον της Ελλάδος.
Μετά από λίγες εβδομάδες ήλθε και στρατοπέδευσε μεταξύ Σταυροσκιαδίου και Δρυμάδων ένας λόχος Κρητικών στο εξωκκλήσι Παναγιά του Σταυροσκιαδίου. Άρχισαν αμέσως να κατασκευάζουν χαρακώματα στα πιο επίκαιρα σημεία από την τοποθεσία Γυναικόκαστρο μέχρι τους πρόποδες της Νεμέρτσικας, θέσεις Αϊλιά και Καγκέλι.
Ο λόχος αυτός έμεινε μέχρι τις αρχές Οκτωβρίου και έφυγε. Κατασκεύασε δε πάρα πολλά χαρακώματα. Το καλοκαίρι του 1940 στρατοπέδευσε στην ίδια θέση άλλος λόχος, οι άνδρες του οποίου ήταν όλοι Ηπειρώτες. Ανάμεσα σ’ αυτούς ο Δρυμαδιώτης Κώστας Ζέρβας και ο Σταυροσκιαδίτης Βασίλης Τσάμης. Ο λόχος αυτός υπάγονταν στο ανεξάρτητο τάγμα Δελβινακίου.
Ο λόχος αυτός επρόκειτο να αντιμετωπίσει την Ιταλική επίθεση την 28η Οκτωβρίου. Στο διάστημα του καλοκαιριού έκαναν διορθώσεις στα χαρακώματα που κατασκεύασε ο προηγούμενος λόχος και κατασκεύασαν και μερικά καινούργια σε διάφορα σημεία.
Τον Οκτώβριο δεν έφυγε ο λόχος, γιατί όλα έδειχναν ότι πλησιάζει η ώρα της επιθέσεως των στρατευμάτων του Μουσολίνι, ύστερα μάλιστα από τον τορπιλισμό της «Έλλης» στο λιμάνι της Τήνου στις 15 Αυγούστου.
Το τελευταίο δεκαήμερο του Οκτωβρίου και λίγο πριν από την 28η, επικρατούσε μια ησυχία γεμάτη φόβο και αγωνία. Κανένας δεν ήξερε τι γίνεται.
Τη νύχτα της 27ης προς την 28η Οκτωβρίου (Κυριακή προς Δευτέρα) κοιμηθήκαμε με κάποιο αόρατο φόβο. Κατά τις 5.30 ακούσαμε κανόνια να χτυπούν μακριά. Μάλλον στην Κακαβιά. Πριν προλάβουμε να σηκωθούμε, άρχισε το ντουφεκίδι και το κροτάλισμα των οπλοπολυβόλων στο φυλάκιο και στα χαρακώματα πέρα στου Τσιορατά, στο Ταμπόρι, στη Δαμασκηνιά και σε όλη τη συνοριακή γραμμή της περιοχής Δρυμάδων. Κάπου-κάπου ακουγόταν και όλμοι. Αργότερα ακούστηκε και ορειβατικό πυροβολικό. Τρέξαμε όλοι να προφυλαχτούμε στα υπόγεια, γιατί το χωριό βρισκότανε ανάμεσα στα δύο πυρά. Από τη μια οι Ιταλοί και από την άλλη ο ελληνικός λόχος. Ήταν κάτι το τρομερό για μας τα παιδιά.
Το φυλάκιο συμπτύχθηκε γρήγορα, όπως είχε διαταγή. Ο λοχίας Τσιμπούκης (από το Αγρίνιο), όμως ήθελε να δώσει ένα καλό μάθημα στους φρατέλους του Μουσολίνι. Με το οπλοπολυβόλο του υποχωρώντας καταλάμβανε την κατάλληλη θέση κάθε φορά και προκαλούσε φθορές στο ιταλικό στράτευμα. Στο διάστημα από το φυλάκιο μέχρι το λάκκο του Αϊλιά βρέθηκαν αρκετοί Ιταλοί σκοτωμένοι.
Έμεινε ολοζώντανη στη μνήμη μου η εξής εικόνα: Μετά από δύο ημέρες περπατώντας κάτω από τον Αϊλιά βρέθηκα μπροστά σε δύο Ιταλούς σκοτωμένους. Ο ένας ήταν σαλπιγκτής και στο ένα του χέρι κρατούσε ακόμη την σάλπιγκα, όπως έμεινε ξερό. Το άλλο έμεινε μετέωρο προς τα επάνω προς το κεφάλι θέλοντας να πιάσει το τραύμα από τη σφαίρα που τον χτύπησε στο επάνω μέρος και τον άφησε νεκρό. Ο άλλος ήταν δίπλα του νεκρός ανάσκελα, με ανοιχτά τα πόδια. Πρώτη φορά έβλεπα σκοτωμένους σ’ αυτή την κατάσταση και φοβήθηκα. Άρχισα να τρέχω και κάθε λίγο γυρνούσα και κοιτούσα, σαν να με κυνηγάει κάποιος...
Συνεχίζοντας την περιγραφή της πρώτης ημέρας, τα γεγονότα πήραν το δρόμο που ήταν προγεγραμμένος. Ένας λόχος και με ελάχιστα μέσα δεν ήταν δυνατό να κρατήσει τα μιλιούνια των Ιταλών, που ερχότανε πάνοπλοι. Μετά από ολιγόωρη συμπλοκή ο λόχος οπισθοχώρησε για να περιμένει τον εχθρό στο Καλπάκι μαζί με τον υπόλοιπο στρατό, όπως είχαν διαταγή.
Όταν η πρώτη γραμμή του μετώπου προχώρησε σε βάθος, άρχισαν να περνούν αμέτρητα ιταλικά στρατεύματα. Κάθε λίγο επαναλάμβαναν θριαμβευτικά τη φράση: «Εντούε τζιόρνο λα Τζιάννινα!..», δηλαδή σε δυο μέρες θα είμαστε στα Γιάννινα. Φυσικά, φόβος και αγωνία κατέλαβε όλους μας, γιατί κανένας δεν ήξερε τι θα συμβεί, τι θα γίνει. Πριν καλά νυχτώσει κλεινόμασταν μέσα και καλύπταμε τα παράθυρα για να μη φαίνεται το φως απ’ έξω.
Είναι αλήθεια ότι ο ιταλικός στρατός δεν μας πείραξε καθόλου. Όμως από τις πρώτες ημέρες ήρθαν Αλβανοί ασπροσκούφιδες, Λιάμπηδες, που σκορπούσαν τον φόβο και τον τρόμο. Θυμήθηκαν το κληρονομικό τους επάγγελμα, τη λεηλασία και τη λαφυραγωγία. Είναι το γνωστό «πλιάτσικο». Στους Δρυμάδες σε δύο-τρία σπίτια μπήκαν. Ίσως άφηναν τους Δρυμάδες για αργότερα με τη σκέψη ότι κοντά στα σύνορα είναι, όποτε θέλουμε κάνουμε τη δουλειά μας. Ευτυχώς, όμως, όπως θα δούμε πιο κάτω, έφυγαν ξαφνικά και δεν πρόλαβαν να κάνουν τίποτε.
Στο μεταξύ, όμως, πλιατσικολογούσαν στα άλλα χωριά και κουβαλούσαν τη λεία τους στην Αλβανία. Μία μέρα φαίνεται, δεν είχαν ζώα να μεταφέρουν τη λεία τους και φώναζαν ζητώντας από τους χωριανούς: «Τρε γκομάρε, ντούε μούλε», δηλαδή τρία γαϊδούρια και δύο μουλάρια. Αλβανικές αθλιότητες!..
Υπενθυμίζεται, όμως, ότι καθημερινά ακούγαμε από μακριά τα κανόνια να βροντούν, αλλά τι γίνεται κανένας δεν ήξερε. Περιμέναμε να μάθουμε νεότερα για την κατάσταση, αλλά τίποτε. Από πουθενά φως. Αγωνία και φόβος κατείχε όλους μας, μικρούς και μεγάλους...
Ξαφνικά, γύρω στις 10 με 15 Νοεμβρίου, άρχισαν να περνούν λιποτάκτες Ιταλοί στρατιώτες. Πετούσαν τα όπλα και έφευγαν να γλυτώσουν την ζωή τους. Θύματα άλλωστε ήταν και αυτοί του παραλογισμού του Μουσολίνι. Ήταν ρακένδυτοι και νηστικοί. «Πόκο πάνε», δηλαδή λίγο ψωμί, μας ζητούσαν και μας παρακαλούσαν να τους δείξουμε κανένα μονοπάτι να φύγουν, για να μη τους πιάσουν οι Ιταλοί στρατιώτες, που έμεναν στο ελληνικό φυλάκιο σαν οπισθοφυλακή. Είχαν αφήσει μια μικρή φρουρά στο φυλάκιο, που έμεινε μέχρι την οπισθοχώρηση του Ιταλικού στρατού.
Οι χωριανοί τους ρωτούσαν: «Πήγατε στα Γιάννινα;». Και απαντούσαν: «Πο Γκιάνενα, Γκρέκο Καλεμπάκι μπαμ-μπαμ-μπαμ». Δηλαδή, «πού να πάμε στα Γιάννινα, οι Έλληνες στο Καλπάκι μας χτύπησαν!..».
Αυτή ήταν η καλύτερη είδηση για μας. Οι σπαστές αυτές λέξεις τα έλεγαν όλα. Πλήρες δελτίο ειδήσεων. Τότε με χαρά τους δίναμε ψωμί και τυρί και τους δείχναμε κρυφά μονοπάτια να φύγουν.
Το μήνυμα που μας έφεραν οι Ιταλοί λιποτάκτες μας έδωσε φτερά και με κρυφή χαρά περιμέναμε ευχάριστα γεγονότα. Η χαρά, όμως, συνοδεύονταν και από τον φόβο μήπως φεύγοντας οι Ιταλοί μας κάμουν κανένα κακό. Από άλλα χωριά, όπως μάθαμε αργότερα, πήραν ομήρους για να τους ανταλλάξουν αργότερα με τους χιλιάδες αιχμαλώτους, που συνέλαβε ο ηρωικός μας στρατός...
Από τις 17-20 Νοεμβρίου, κάθε βράδυ, περνούσε ιταλικός στρατός, αντίστροφα τώρα. Επέστρεφε, μάλλον οπισθοχωρούσε τώρα ντροπιασμένος στην Αλβανία. Περνούσαν χωρίς θόρυβο για να μη τους βλέπει ο κόσμος. Κρυφά στο σκοτάδι βγαίναμε έξω, για να ιδούμε καλύτερα. Και, όταν βλέπαμε εκείνο το στράτευμα, που πριν από 20 ημέρες περνούσε αγέρωχο και σίγουρο για την εύκολη νίκη να περνάει τώρα με κατεβασμένο το κεφάλι και χωρίς μιλιά, αισθανόμασταν να φουσκώνουν τα στήθη μας από εθνική υπερηφάνεια.
Ξημέρωσε η 21η Νοεμβρίου. Απόλυτη ησυχία επικρατούσε παντού. Κανόνια δεν ακουγόταν πουθενά. Ιταλικός στρατός δεν φαινότανε καθόλου. Μόνον στο φυλάκιο οι 15-20 Ιταλοί μπαινόβγαιναν νευρικά και ανήσυχοι κοιτούσαν προς τα ανατολικά.
Το απόγευμα κατά τις τέσσερις ακούμε φωνές πάνω στ’ αλώνια! Κάποιος χωριανός φώναζε δυνατά: «Έρχονται, έρχονται!..». Και στη συνέχεια άλλες φωνές: «Βγάλτε τις σημαίες όλοι...». Τρέξαμε προς το μέρος εκείνο και είδαμε την πρώτη ίλη ιππικού του 39ου Συντάγματος, που έμπαινε στο χωριό και προχωρούσε προς το φυλάκιο. Διοικητής ήταν ο Παυσανίας Κατσώτας, ο οποίος μεταπολεμικά έγινε Δήμαρχος Αθηνών.
Οι λίγοι Ιταλοί του φυλακίου έτρεξαν και ακροβολίστηκαν πίσω από την συνοριακή γραμμή. Όταν έφθασαν οι Έλληνες στο φυλάκιο πυροβόλησαν οι Ιταλοί και η συμπλοκή κράτησε λίγα λεπτά. Οι Ιταλοί έφυγαν, ενώ ο Ελληνικός Στρατός που ερχόταν στο μεταξύ κατέλαβε όλη την συνοριακή γραμμή και άρχισε την πρόχειρη στρατοπέδευσή του για λίγη ξεκούραση. Ανάμεσα στις άλλες μονάδες ήταν και ένα τάγμα Ευζώνων. Το ένδοξο ευζωνικό με την φουστανέλλα και το τσαρούχι. Οι γνωστοί τσολιάδες μας.
Οι πανηγυρισμοί που ακολούθησαν δεν περιγράφονται. Οι τρεις εβδομάδες που περάσαμε με το φόβο και την αγωνία, αλλά και την αβεβαιότητα μας φάνηκαν αιώνες.
Ο στρατός μας ξεκουράστηκε τρεις ημέρες. Μόλις ήρθε διαταγή να συνεχίσει την προέλαση, άρχισε να βάζει το ελληνικό ορειβατικό πυροβολικό, που ήταν στρατοπεδευμένο πάνω από το νεκροταφείο στα χωράφια πίσω από την εκκλησία του Αγίου Αθανασίου. Τα πέντε κανόνια που είχαν εκεί επί μία ώρα το πρωί έριχναν συνεχώς για να προετοιμάσουν την επίθεση.
Σε λίγο ακούστηκε από ψηλά από τους πρόποδες της Νεμέρτσικας η πολεμική κραυγή που ακολουθούσε τους Ιταλούς σαν φάντασμα σε όλη τη διάρκεια του πολέμου: «Αέρααα!». Ο στρατός όρμησε επαναλαμβάνοντας την κραυγή, για να απελευθερώσει την Β. Ήπειρο. Ήταν πραγματικά ημέρες θριάμβου και μεγαλείου της ελληνικής φυλής!
Οι Ιταλοί έφευγαν χωρίς αντίσταση. Την άλλη ημέρα έφεραν αρκετούς Ιταλούς στρατιώτες αιχμαλώτους. Όμως, τη χαρά μας για όλα αυτά ήρθε να την κόψει ένα άλλο δυσάρεστο γεγονός. Οι Ιταλοί διέθεταν χιλιάδες πολεμικά αεροπλάνα, ενώ ο στρατός μας είχε ελάχιστα. Στις 28 Νοεμβρίου το πρωί έφθασαν τα πρώτα βομβαρδιστικά ιταλικά αεροπλάνα και άρχισαν ξαφνικά να βομβαρδίζουν το χωριό, γιατί εξακολουθούσαν να υπάρχουν στρατιωτικές μονάδες μέσα και έξω από αυτό. Γύρω από το σπίτι μου έπεφταν βόμβες και συνταράζονταν τα πάντα. Η μακαρίτισσα η μάνα μου μας πήρε εμένα και τον αδελφό μου, μας έβαλε κάτω και έπεσε επάνω μας να μας καλύψει, να σκοτωθεί αυτή και να γλυτώσουμε εμείς. Φύλαξε ο Θεός και γλυτώσαμε όλοι την ώρα που περνούσαν τα βλήματα από το παράθυρο και χτυπούσαν στον απέναντι τοίχο...
Μόλις έφυγαν τα αεροπλάνα φύγαμε όλοι από τα σπίτια και τρέχαμε στις χαράδρες και στις σπηλιές να κρυφτούμε μήπως ξανάρθουν. Τότε βομβαρδίστηκαν τρία σπίτια και το Δημοτικό Σχολείο, στο οποίο έμεναν αρκετοί στρατιώτες. Ευτυχώς δεν σκοτώθηκε κανένας κάτοικος, εκτός από μερικούς μικροτραυματισμούς.
Σκοτώθηκαν όμως δύο στρατιώτες και θάφτηκαν στο νεκροταφείο του χωριού. Μόνον τα μικρά τους ονόματα θυμάμαι: Αριστείδης και Κωνσταντίνος. Αργότερα μάθαμε ότι ο Κωνσταντίνος ήταν από την Χαλκίδα. Κάθε χρόνο την 28η Οκτωβρίου ο παπάς του χωριού έψαλλε τρισάγιο στον τάφο τους και μνημόνευε τα ονόματά τους. Στη δεκαετία του 1950, όταν στήθηκε το ηρώο στο χώρο της κεντρικής εκκλησίας τα οστά των δύο στρατιωτών τοποθετήθηκαν στη βάση του ηρώου. Πάντως, τις ώρες εκείνες του πολέμου για μας ο Αριστείδης φάνταζε σαν εκπρόσωπος της αρχαίας Ελλάδας και ο Κωνσταντίνος του Βυζαντίου.
Και για να συνεχίσουμε την περιγραφή των γεγονότων, οι βομβαρδισμοί συνεχίστηκαν και άλλες ημέρες. Ευτυχώς οι Ιταλοί δεν είχαν ευστοχία. Διαφορετικά δεν θα έμενε σπίτι όρθιο. Μία αγέλη από αγελάδες, που έβοσκε στα χωράφια πάνω από το χωριό στην τοποθεσία Πλάτανος, φαίνεται ότι νόμισαν πως είναι μεταγωγικά μουλάρια του στρατού και άρχισαν να τις χτυπούν με τα μυδράλια και με βόμβες. Έτσι, οι περισσότερες αγελάδες «έπεσαν ηρωικά στο πεδίον της μάχης...»! Στο μεταξύ, εμείς κάθε μέρα, πριν ξημερώσει, ρίχναμε χόρτο μπόλικο στα παχνιά των ζώων για να έχουν τροφή για όλη την ημέρα και φεύγαμε οικογενειακώς μακριά από το χωριό σε σπηλιές για να κρυφτούμε από τα αεροπλάνα.
Στις 4 Δεκεμβρίου έγινε αερομαχία στην περιοχή. Τα ολίγα ελληνικά καταδιωκτικά αεροπλάνα έγραψαν μια ένδοξη σελίδα, δίνοντας ένα γερό μάθημα στον υπερφίαλο Μουσολίνι. Ένα ιταλικό αεροπλάνο έπεσε πάνω από την Πολύτσιανη και ένα απέναντι από τις Δρυμάδες, στη θέση Τζουρί και συγκεκριμένα στο χωράφι του Στέφανου Παπασταύρου, του δάσκαλου του χωριού. Έπεσε με τη μούρη στο έδαφος και μπήκαν σε βάθος τα σίδερα του μπροστινού μέρους. Ο αεροπόρος διαμελίστηκε κυριολεκτικά. Για πολλά χρόνια επισκεπτόμασταν το μέρος εκείνο και βρίσκαμε μεγάλους κάλυκες από το μυδράλιο του αεροπλάνου.
Από τότε (4 Δεκεμβρίου), σταμάτησαν οι βομβαρδισμοί και σιγά-σιγά η ζωή του χωριού ξαναβρήκε το ρυθμό της. Και ο Ελληνικός Στρατός συνέχιζε πάντα νικητής την προέλασή του. Κάθε λίγο ερχότανε ευχάριστες ειδήσεις. Σήμερα ο στρατός μας κατέλαβε το Αργυρόκαστρο, την άλλη τη Χειμάρρα κ.λπ.
Όμως, ο στρατός μας τον χειμώνα του 1940-41 είχε να αντιμετωπίσει και τη φοβερή βαρυχειμωνιά. Το χιόνι στα Βορειοηπειρωτικά βουνά ξεπερνούσε τα δύο μέτρα. Η παγωνιά έφθανε τους 10 βαθμούς υπό το μηδέν. Πολλοί στρατιώτες μας έπαθαν κρυοπαγήματα και για να μη πεθάνουν τους έκοβαν τα πόδια. Πόσοι λεβέντες άνδρες γύρισαν χωρίς πόδια στα σπίτια τους!..
Η τραγουδίστρια της νίκης του σαράντα Σοφία Βέμπο, όταν βγήκε στη σκηνή να τραγουδήσει για πρώτη φορά το τραγούδι «Παιδιά της Ελλάδος παιδιά...», είδε στις πρώτες σειρές να κάθονται στρατιώτες με κομμένα πόδια και δεν κρατήθηκε από τη συγκίνηση. Με τις πρώτες λέξεις του τραγουδιού την πήραν τα δάκρυα, διέκοψε το τραγούδι και έτρεξε γρήγορα πίσω από τη σκηνή για να μην δουν τα δάκρυά της. Οι θεατές την αποθέωσαν χειροκροτώντας όρθιοι για πολλή ώρα, μέχρι που ξαναβγήκε στη σκηνή και συνέχισε το τραγούδι.. 

 

TEPELENA, ALBANIA - Qyteti i Tepelenës (REPORTAZH) 🇦🇱 Tepelene Shqiperi...

Αυτές οι αλληλεπιδράσεις ανάμεσα σε ένα μωρό γαϊδουράκι και ένα νήπιο θα λιώσουν την καρδιά σας!

Παραμονές του 1940

Παραμονές του 1940 η 8η Μεραρχία Ηπείρου με επικεφαλής τον υποστράτηγο Κατσιμήτρο Χαράλαμπο οργάνωσε την άμυνα στα γύρω υψώματα της Γκραμπάλας, της Ασόνισσας, της Βελλάς και των Γρεμισιών. Στο ύψωμα της Βελλάς διασώζονται μέχρι σήμερα τα ίχνη των χαρακωμάτων. Ο υποστράτηγος Κατσιμήτρος, παρά τις αντίθετες απόψεις του Γενικού Επιτελείου που προέβλεπε άμυνα στα Τζουμέρκα, διέταξε να κρατήσει την γραμμή άμυνας στο Καλπάκι μέχρι εσχάτων. Πέτυχε να αναχαιτίσει την Ιταλική εισβολή και στις 10 Νοεμβρίου 1940 η 8η Μεραρχία πέρασε από την άμυνα στην επίθεση. Ιδιαίτερα στα υψώματα της Γκραμπάλας, ανατολικά του Καλπακίου, έγιναν οι πιο αιματηρές συγκρούσεις. Στην πλαγιά του λόφου προφήτης Ηλίας, το καλοδιατηριμένο ΟΧΙ θυμίζει την εποχή εκείνη. Στην είσοδο του Καλπακίου υπάρχει το Πολεμικό Μουσείο του '40. Οι στρατιώτες ξεναγοί λύνουν τις απορίες των επισκεπτών σχετικά με τα γεγονότα του πολέμου και υπάρχουν πλούσια εκθέματα, γραφική και ηχητική αναπαράσταση της μάχης του Καλπακίου.

ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ ΤΗΣ ΑΘΗΝΑΣ

#ΦΘΑΣΑΜΕ

ΧΙΤΛΕΡ (Hitler's Propoganda Machine)

Αυτές οι δύο γυναίκες δεν θα μπορούσαν να προσπεράσουν την φοβερή ευκαιρία να παίξουν με ένα ελεφαντάκι! 😍 #Animals #Elphant

Εντυπωσιακός χορός ακροβατών

📌Ένα μικρό απόσπασμα από το τι μπορείτε να περιμένετε αύριο!

---

Σκυλομαμά κλέβει φαγητό και μετά το δίνει στο πολύτιμο μωρό της

Αθήνα 1960 🇬🇷

Eating delicious food together - Outdoor dishes washing (Τρώγοντας νόστιμο φαγητό μαζί - Πλύσιμο πιάτων σε εξωτερικό χώρο)

terrible giving birth poor younger monkey trying hard to give birth on tree till successfully

Σπάνιο φιλμάκι από την Αθήνα του 1911.🇬🇷 Ακρόπολη,θέατρο Ηρώδου του Αττικού,Πύλη του Αδριανού,Μητρόπολη,Πανεπιστημίου,Πολυτεχνείο

Χρήσιμα κόλπα Αυτοάμυνας

Χωριάτικο Ζυμωτό Ψωμί και Τυρόψωμο από την Όλγα | Ταξίδι στο Παρελθόν

Τεχνικές δεσίματος κόμπων που σώζουν ζωές για να τις μάθετε!

1960 ..μια βόλτα στην Αθήνα...

 -Ποιες είναι οι ανάγκες της ψυχής;

-Να, πώς να στο πω; 

Οι ανάγκες της ψυχής είναι διαφορετικές. Και οι χαρές της ψυχής είναι αλλιώτικες από τις χαρές του σώματος. Το σώμα εύκολα το βολεύεις, τη ψυχή όχι. Αν έχεις λεφτά και μπεις σε ένα μεγάλο μαγαζί, το σώμα βολεύτηκε. 

Αλλά τί μπορείς να βρεις σε ένα, πώς τα λένε αυτά τα μεγάλα μαγαζιά, ναι, σουπερ μάρκετ, για τη ψυχή σου; 

Η ψυχή χρειάζεται άλλα πράγματα. Η ψυχή έχει ανάγκη από ειρήνη, ησυχία, επικοινωνία με το Θεό.

Για να συντηρηθεί το σώμα, χρειάζονται αργύρια και επιούσιος άρτος. Η ψυχή για να συντηρηθεί χρειάζεται θεία τάλαντα, τον επουράνιο Άρτο».

Αγίου Παϊσίου του Αγιορείτου

Η έκπληξη έφτασε!👍🏻👏🏻😄

Η έκπληξη έφτασε!👍🏻👏🏻😄

  Ο διευθυντής της Ιατρικής Σχολής του Πανεπιστημίου Τζορτζ Ουάσιγκτον υποστηρίζει ότι ο εγκέφαλος ενός ηλικιωμένου είναι πολύ πιο πρακτικός από ό,τι πιστεύεται συνήθως.  Σε αυτή την ηλικία, η αλληλεπίδραση του αριστερού και του δεξιού ημισφαιρίου του εγκεφάλου γίνεται αρμονική, γεγονός που διευρύνει τις δημιουργικές μας δυνατότητες.  Γι' αυτό ανάμεσα σε άτομα άνω των 60 ετών μπορείτε να βρείτε πολλές προσωπικότητες που μόλις ξεκίνησαν τις δημιουργικές τους δραστηριότητες.

  Φυσικά, ο εγκέφαλος δεν είναι πλέον τόσο γρήγορος όσο ήταν στη νεότητα.  Ωστόσο, αποκτά ευελιξία.  Επομένως, με την ηλικία, είναι πιο πιθανό να παίρνουμε τις σωστές αποφάσεις γιατί είμαστε λιγότερο εκτεθειμένοι σε αρνητικά συναισθήματα.  Η κορύφωση της ανθρώπινης πνευματικής δραστηριότητας εμφανίζεται γύρω στην ηλικία των 70 ετών, όταν ο εγκέφαλος αρχίζει να λειτουργεί με πλήρη ισχύ.

  Με την πάροδο του χρόνου, η ποσότητα της μυελίνης στον εγκέφαλο αυξάνεται, μια ουσία που διευκολύνει την ταχεία διέλευση των σημάτων μεταξύ των νευρώνων.  Λόγω αυτού, οι πνευματικές ικανότητες αυξάνονται κατά 300% σε σύγκριση με τον μέσο όρο.

  Ενδιαφέρον είναι επίσης το γεγονός ότι μετά από τα 60 χρόνια ένα άτομο μπορεί να χρησιμοποιεί τα 2 ημισφαίρια ταυτόχρονα.  Αυτό  επιτρέπει να λύνονται πολύ πιο περίπλοκα προβλήματα.

  Ο καθηγητής Monchi Uri, από το Πανεπιστήμιο του Μόντρεαλ, πιστεύει ότι ο εγκέφαλος των ηλικιωμένων επιλέγει το μονοπάτι που καταναλώνει λιγότερη ενέργεια, εξαλείφει τα περιττά και αφήνει μόνο τις σωστές επιλογές για να λύσει το πρόβλημα.  

Διεξήχθη μια μελέτη στην οποία συμμετείχαν διαφορετικές ηλικιακές ομάδες.  Οι νέοι ήταν πολύ μπερδεμένοι όταν περνούσαν τα τεστ, ενώ όσοι είναι άνω των 60 ετών πήραν τις σωστές αποφάσεις.

  Τα χαρακτηριστικά του εγκεφάλου μεταξύ 60 και 80 ετών είναι πραγματικά ροζ.

  *ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΤΙΚΑ ΤΟΥ ΕΓΚΕΦΑΛΟΥ ΕΝΟΣ ΗΛΙΚΙΩΜΕΝΟΥ.

  1. Οι νευρώνες του εγκεφάλου δεν πεθαίνουν, όπως λένε όλοι.

 Οι μεταξύ τους σχέσεις απλώς εξαφανίζονται, αν δεν ασχοληθεί κανείς με διανοητική εργασία.

  2. Η απόσπαση της προσοχής και η λήθη, προκύπτουν λόγω της υπερπληθώρας πληροφοριών.  Επομένως, δεν πρέπει να εστιάσετε όλη σας τη ζωή σε περιττά μικροπράγματα.

  3. Από την ηλικία των 60 ετών, ένα άτομο όταν παίρνει αποφάσεις δεν χρησιμοποιεί μόνο το ένα ημισφαίριο του εγκεφάλου, όπως οι νέοι, αλλά και τα δύο.

  4.  Συμπέρασμα: εάν ένα άτομο ακολουθεί έναν υγιεινό τρόπο ζωής, είναι κινητικό, έχει βιώσιμη σωματική δραστηριότητα και είναι πλήρως διανοητικά δραστήριο, *οι διανοητικές ικανότητες ΔΕΝ μειώνονται με την ηλικία, αντίθετα ΑΝΑΠΤΥΣΟΝΤΑΙ, φτάνοντας στο αποκορύφωμά τους στην ηλικία των 80-90 ετών.

  ΣΥΜΒΟΥΛΕΣ ΥΓΙΕΙΝΗΣ:

  1) Μη φοβάσαι τα γηρατειά.      *  2)* Προσπαθήστε να αναπτυχθείτε πνευματικά.  *

   3)* Μάθετε νέες χειροτεχνίες, κάντε μουσική, μάθετε να παίζετε μουσικά όργανα, ζωγραφίστε εικόνες!  Χορός!

  4) Ενδιαφέρεστε για τη ζωή, συναντήστε και επικοινωνήστε με φίλους, κάντε σχέδια για το μέλλον, ταξιδέψτε όσο καλύτερα μπορείτε.

  5) Μην ξεχνάτε να πηγαίνετε σε μαγαζιά, καφετέριες, παραστάσεις.

  6) Μην σιωπάς μόνος σου, είναι καταστροφικό.

  7) Να είσαι θετικός, να ζεις πάντα με τη σκέψη:*

"όλα τα καλά πράγματα είναι ακόμα μπροστά μου!"*

   

  ΠΗΓΗ: New England Journal of Medicine.

  Παρακαλούμε δώστε αυτές τις πληροφορίες στην οικογένεια και τους φίλους σας ηλικίας 60, 70 και 80 ετών, ώστε να είναι περήφανοι για την ηλικία τους

Έξυπνες ιδέες επίπλων που θα σας ξετρελάνουν

Εγώ, Υπερεγώ και Εκείνο: Τι είναι αυτά;

Εγώ, Υπερεγώ και Εκείνο: Τι είναι αυτά;
Η ανθρώπινη προσωπικότητα "χωρίζεται" σε τρεις πλευρές που αλληλοσυμπληρώνονται. Ποια είναι τα χαρακτηριστικά της κάθε μίας;



Σίγουρα έχεις ακουστά τον Φρόιντ. Επίσης, ανάλογα με τις απόψεις που έχεις, μπορεί να θεωρείς τον Φρόιντ κάπως απαρχαιωμένο αυτή τη στιγμή, αλλά δεν μπορούμε να αγνοήσουμε πως είναι ο "πατέρας" της σύγχρονης ψυχολογίας. Και η θεωρία του όσον αφορά τις τρεις πτυχές της ανθρώπινης προσωπικότητας μοιάζει κάπως δύσκολο να ξεπεραστεί.

Ας πάρουμε όμως τα πράγματα με την σειρά.

Το Εκείνο αντιπροσωπεύει όλες τις ορμές που βιώνουμε σε ενστικτώδες επίπεδο - όπως το σεξ και η βία - και χρειάζεται άμεση ικανοποίηση, χωρίς να υπολογίζει συνέπειες. Ένα νεογέννητο μωρό, για παράδειγμα, ελέγχεται 100% από το Εκείνο του, καθώς δεν έχει την απαραίτητη συναίσθηση του κόσμου γύρω του για να "φιλτράρει" την συμπεριφορά του.

Οι δύο παράγοντες που επηρεάζουν τις πράξεις του Εκείνου, όπως τις όρισε ο Φρόιντ, είναι ο Έρως και ο Θάνατος. Ο Έρως έχει να κάνει με το σεξ και την ανάγκη της αναπαραγωγής, ενώ ο Θάνατος είναι η βία, η εγκληματικότητα και η επιθυμία του ανθρώπου να πεθάνει, καθώς για τον Φρόιντ αυτή είναι η απόλυτη διέξοδος από την πραγματικότητα και τις συχνά ανυπόφορες καταστάσεις της.

Το Εγώ, από την άλλη, βρίσκεται στην μέση και δεν είναι έμφυτο. Καλλιεργείται μέσα από τις εμπειρίες του ανθρώπου στην κοινωνία. Το Εγώ επίσης ενδιαφέρεται πολύ για την άμεση ικανοποίηση των θέλω του, αλλά έχει την συναίσθηση να βάλει αυτά τα θέλω σε ένα πιο υγιές κοινωνικό πλαίσιο, υπολογίζοντας τις συνέπειες των πράξεών του.

Τέλος, το Υπερεγώ αντιπροσωπεύει τις ηθικές και κοινωνικές αξίες του ατόμου, λειτουργώντας κατά κάποιον τρόπο σαν "πυξίδα ηθικής". Αν το Εκείνο, δηλαδή, είναι το διαβολάκι στον ώμο σου που λέει να φας όλο το κουτί με τα μπισκότα, το Υπερεγώ είναι το αγγελάκι που σου λέει "Μπορείς να φας ΕΝΑ μπισκότο για να κόψεις την πείνα σου, μην υπερβάλλεις".
Ο Φρόιντ όρισε την σχέση μεταξύ του Εκείνου και του Εγώ σαν την σχέση ενός αλόγου με τον καβαλάρη του. Μπορεί ο καβαλάρης (Εγώ) να έχει τα ηνία, αλλά πρέπει να κάνει μεγάλη προσπάθεια για να ελέγξει την δύναμη του πιο ισχυρού από εκείνον αλόγου (Εκείνο). Όταν το Εκείνο νιώθει την παρόρμηση να κάνει κάτι που δεν είναι κοινωνικά αποδεκτό, το Υπερεγώ αντιδρά με αισθήματα ντροπής, και το Εγώ αναγκάζεται να τα βάλει αυτά τα δύο στην ζυγαριά και να τα διαχειριστεί.

Το πιο σημαντικό ζήτημα για να είναι καλά το άτομο είναι να υπάρχει αρμονία ανάμεσα στις τρεις αυτές πτυχές της προσωπικότητας. Όταν αυτή η αρμονία απειλείται από διάφορες καταστάσεις, το άτομο αναπτύσσει αμυντικούς μηχανισμούς. Ένας καλά προσαρμοσμένος στην κοινωνία άνθρωπος καταφέρνει να ελέγξει και τις παρορμήσεις του Εκείνου του, αλλά και τα αισθήματα καταπίεσης και ντροπής που μπορεί να του "φορτώνει" το Υπερεγώ του, ενώ σε περιπτώσεις που ατό δεν συμβαίνει, είναι πολύ πιθανό να εμφανιστεί αντικοινωνική συμπεριφορά και το άτομο να νοσήσει ψυχικά.

ΠΕΡΙΗΓΗΣΗ ΣΤΟ ΝΗΣΑΚΙ ΤΩΝ ΙΩΑΝΝΙΝΩΝ ΚΑΙ ΣΤΟ ΜΟΥΣΕΙΟ ΤΟΥ ΑΛΗ ΠΑΣΑ.

ΜΟΥΣΕΙΟ ΑΛΗ ΠΑΣΑ ΚΑΙ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΗΣ ΠΕΡΙΟΔΟΥ

Το νησάκι των Ιωαννίνων ή νησί του Αλή Πασά και της κυρα Φροσύνης είναι ένας πευκόφυτος βράχος, που η έκτασή του δεν ξεπερνά τα 200 στρέμματα, με έναν παραδοσιακό ηπειρώτικο οικισμό, καμωμένο από πέτρα.
Στη λιλιπούτεια ενδοχώρα και στις ακτές του, χτισμένα το ένα δίπλα στο άλλο σχεδόν, επτά βυζαντινά και μεταβυζαντινά μοναστήρια σχηματίζουν μια μοναστική πολιτεία αιώνων, που είναι και η τρίτη μεγαλύτερη στην Ελλάδα, μετά το Άγιον Όρος και τα Μετέωρα.
Ελάχιστες ώρες είναι αρκετές για να δει κανείς το νησάκι, αλλά εγώ με τον Μπάμπη βρήκαμε λόγους να μείνουμε όλη την ημέρα αφού, μεταξύ των άλλων, κάναμε περπατώντας τον γύρο του νησιού και μιλήσαμε με έναν εκπληκτικό συνδρομητή μου, του οποίου η οικογένεια φτιάχνει στο νησάκι τα περίφημα μπακλαβαδάκια Ιωαννίνων.
Το νησί πάντως είναι συνδεδεμένο με τη ζωή και το θάνατο του Αλή Πασά. Ο οικισμός του νησιού είναι και επίσημα ανακηρυγμένος παραδοσιακός καθώς είναι χτισμένος ακολουθώντας την παραδοσιακή ηπειρώτικη αρχιτεκτονική με τις χαρακτηριστικές στέγες από σχιστόλιθο.

---

Ξενάγηση Φώτης Ραπακούσης

Μια από τις σπάνιες πλέον εμφανίσεις του κύριου Φώτη Ραπακούση ο οποίος μας ξεναγεί στο εξαιρετικό μουσείο Αλή Πασά και Επαναστατικής Περιόδου που ο ίδιος με τον κόπο του και το μεράκι του έφερε στην σημερινή του μορφή, η οποία εκτός από την αποκατάσταση του χώρου περιλαμβάνει και τις πολυάριθμες συλλογές του, τεράστιας αξίας για τον πολιτιστικό πλούτο των Ιωαννίνων. Ευχαριστώ από καρδιας τον ίδιο για την παρέα του στο νησί και τις όμορφες ιστορίες που μου διηγήθηκε. Αν θέλετε να μάθετε για τον Αλή Πασά και την Επανάσταση του 1821 δεν υπάρχει καταλληλότερος άνθρωπος από εκείνον.